İstismara dair hatırlamalamalardan önce sürekli içimde sanki tüm ışıklar söndürülmüş de, karanlıkta ışıksız kalmışım gibi hissederdim. Sonra bir gün bu karanlığın neden olduğunu sorgulamaya başladığımda ayağımın altındaki zeminin kaydığını hissettim. Hissettiklerimin istismar kaynaklı olduğuna ikna olmak zamanımı aldı. Ama ondan sonrası o karanlıkta kalan kısmı anlamlandırmak, o travmatik olay sebebiyle edindiğim davranışları değiştirmek üzerine epey zorlu bir sürece girmiş oldum. Bunun fiziken ve ruhen oldukça yorucu, depresif bir süreç olduğunun altını çizmem gerekir. Çünkü bu, her seferinde istismarın bir kısmını bir çocuğun çaresizliği ile yeniden yeniden yaşamak anlamına geliyordu.

Öncelikle o karanlığa bakma cesaretini gösteren yetişkin halime de yıllarca o karanlıkta sabırla bekleyen çocuk halime de hem minnet hem de şefkat duyuyorum. Bunun ne kadar zorlu olduğunun hakkını teslim etmeye çalışıyorum. Zira ihmal ve istismar yaşadığımızda en çok kendimize karşı şefkat gösteremez oluyoruz. Ondan her aklıma geldiğimde kendime şefkat göstermeye çalışıyorum. Özşefkat bu hallerde geliştirilmesi gereken bir kapasite oluyor.

Sonrasında ise karanlığa bakmanın yönetilmesi gereken bir süreç olduğunu öğrendim. Bazen aydınlıkta kalıp güçlenmek, güçlendikten sonra karanlığa bakmak gerekiyor. Yeterince güçlenmeden yapılan yüzleşme gündelik hayatın sürdürülmesini zorlaştırabiliyor. Yeterince güçlendiğinde ise gelen duyguyu akışına bırakmak, anlamak, ortaya çıkan korkuyu, acıyı kucaklamak, bugüne taşıdıklarını anlamlandırmak gerekiyor.

Kendi sürecimden söyleyeceğim en temel şey, içinizde karanlıkta kalmış o küçük çocuklar yeterince hırpalandılar. Onları şefkatle sarıp sarmalamak iyileşmenin de koşulu. Kendinizi ve karanlıkta kalmış o küçük çocukları sevin. Ben yıllarca kendini sevmenin bencilce olduğunu sandım oysa şimdi herkes kadar sevgiyi hak ettiğimi bilmek iyi hissettiriyor.

Travmatik yaşantının bilinç dışında nasıl kaydolduğunu terapistim şöyle tanımlamıştı:
“Kolunun kesildiğini ve bir çekmeceye konduğunu düşün. Hatırlamak çekmeceyi açmak gibidir. Kolu alır canlı canlı dikmeye, oradaki anıyı işlemeye başlarsın. Bu kolun canlı canlı dikilmesi gibidir. Yorar ve canını acıtır.”
Tam olarak böyleydi. Hatırlama süreci alabildiğine yorucu ve hırpalayıcıydı. Bazen yerimden kalkamayacak, işe gidemeyecek kadar bitkin hissettiğim oldu. Bazen hayata dair 30 yıllık bilgim yok olmuş küçük bir çocukmuşum gibi hissettim. Bazense hayat bir bütün olarak zorladı beni. Bu sebeple böyle bir süreçten geçerken yalnız kalmamak, çeperimizde destek alabileceğimizin dostların varlığı çok önemli.

Cinsel istismara dair ilk emaraler, bende baş dönmesi ve denge kaybıyla ortaya çıktı. Ancak bunun cinsel istismar ile bağını kurmam tam 1 yıllık bir terapi sürecini aldı. Öncesinde ise ergenlikle birlikte, şiddetli regl ağrısı, bayılma ve ardından kusma şeklinde yaşadım her regl dönemini. Bu bağı keşfettiğimden beri regl ağrısı yaşamıyorum. Geçmeyen ve biyolojik nedeni olmayan sistit ağrılarımın ise travmatik bir sebebe işaret ettiğini şimdi anlayabiliyorum.

İşin ironik kısmı ben hep kendimi kırılgan ve sık hastalanan bir insan zannederdim. Ancak ağrıların ve acıların kökenini bulmak bu acıların geçmesini de birlikte getiriyor. Şimdi anlıyorum aslında ne kadar dirayetli ve güçlü olduğumu. Bir çok insanın da bu gücü içerisinde taşıdığını ve farketmediğini düşünüyorum.
İçinizdeki gücü bulabilmeniz dileğiyle.